گردو خشک درجه یک بومی جنوب شرقی اروپا و آسیای غربی و مرکزی است و اکنون در کالیفرنیا، چین و بریتانیا کشت می شود. گردو انگلیسی در سالاد والدورف و سایر سالادها، سس ها، سوپ ها و خورش ها استفاده می شود. گردو طعمی شبیه به اومامی دارد که به خوبی با پنیر، به ویژه پنیر آبی، جفت می شود. روغن گردو طعم قوی و آجیلی را به گوشت گاو، پاستا، سالاد و محصولات پخته می‌افزاید.
نصف فنجان (100 گرم) گردو حاوی: 654 کالری، 14 گرم کربوهیدرات، 7 گرم فیبر، 15 گرم پروتئین، 65 گرم چربی کل، 6 گرم چربی اشباع شده، 8.9 گرم چربی تک غیراشباع، 47.2 گرم چربی غیراشباع چندگانه، 0 میلی گرم کلسترول است.
برخی از تنقلات، غلات، محصولات پخته شده، سالاد و سایر غذاها شامل گردو هستند. بنابراین، آجیل شماره یک مصرف‌کننده‌ای است که از قفسه‌های سوپرمارکت‌ها در سراسر جهان خریداری می‌شود (USDA، 2018). اما قسمت غیر قابل خوردن گردو در زمینه های مختلفی مورد استفاده قرار گرفته است که در ادامه به آن پرداخته می شود.
دانه یا مغز گردو 30 تا 40 درصد وزن کل آن را تشکیل می‌دهد که روغن دانه آن 70 تا 52 درصد است (دوک، 2000؛ ضرغامی مقدم، محمدی، فیضی، و آلشیخ، 2017). علاوه بر این، گردو مقادیر قابل توجهی پروتئین (تا 24 درصد وزن دانه گردو)، کربوهیدرات (12 تا 16 درصد)، فیبر (2-1.5 درصد) و مواد معدنی (2-1.7 درصد) (خیر و پان) را فراهم می کند. ،
2019؛ لاودرین، راول، ویلت، دوکروس، و آلاری، 2000؛ سی تائو و ساته، 2000). گردو دارای غلظت کمتری از آنتی اکسیدان α-توکوفرول سایر آجیل ها مانند فندق و بادام است (Pereira et al., 2008). مغز گردو حاوی مقادیر بالایی از ترکیبات فنلی مختلف است و طعم کمی گس آن ممکن است به وجود تانن مربوط باشد (Colaric, Veberic, Solar, Hudina, & Stampar, 2005; Lavedrine et al., 2000؛ Mart et al., 2010؛ Mart et al., 2010). ؛ پانث، پائودل و کرکی، 2016؛ پریرا و همکاران، 2008؛ سزه تائو و ساته، 2000).
